Toplumumuzda giderek artan ayrıcalık, ötekileşme, hasımlaşma ve bölünmelere nispet, halka hitâben her birimize ibretlik gerçekler...

Ey yurttaş! Menzil aynı, aynı yerden gelmişiz!
Müslüman, gayr-ı müslim; netice de yoldaşız!
Dünya bir, evren aynı; esmer, kumral, ademiz!
İnkâr’etmek mümkün mü, biz ezelden kardeşiz!?

İyi, kötü herşeyin varlığını biliriz.
Seyri farklı da olsa, tek bir hayat süreriz.
Hem ağlar hem de güler sen de seversin ben de;
Evren tersine dönse, hiç değişmez, kardeşiz!

Düşün, sen, ben; el ayak, baş, gözden ibaretiz...
Feleğin tokadına mâruz kalır ensemiz.
Ekmekle suyla doyar, soluruz aynı hava;
Ayrı yerde de olsak, evir çevir kardeşiz!

Kini, nefreti, şerri, öğrendik ki; faydasız...
Yok zaten bu âlemde hiç günahsız hiç dertsiz...
Def-i hâcetinden de altın yapan olmadı...
Konuşup anlaşırız, ne dersen de, kardeşiz!

Gâh iyi gâhi kötü ömre kulluk ederiz.
Herşeyin hesabını istisnâsız öderiz.
Kralı kabre kadar, bizi son nefes ardı
El üstünde taşırlar; -bak-, burda da kardeşiz!

Çürür birgün var olan, Pâdişah da çâresiz.
Ben Kederli, sen yaslı olsak bile göçeriz.
Fâni olmayan var mı, haksızsam şimdi söyle;
Yaşarken nef‘se tutsak, mezarda da kardeşiz!

Tanışmamış da olsak, mehşerde görüşürüz.
Orda ayrıcalık yok, mutlaka buluşuruz.
Mevlâ tanık, O hâkim, O bilir kesinlikle;
-Gel- dostça söyleyelim, ilelebet kardeşiz!

Kederli/Almanya, 21.06.2009/20.10.2015