Ey yar;
Şehrin avuçlarında birikiyorsun...
Adalar vapurunda simidine ortak oluyor kuşlar
Ortaköyde saçlarının dalgalanan kokusuna...
Ayaklarının altında dansediyor makadamlar
Şen kahkahalarınla çoğalıyorsun
Mahpus kaderine inat
Ve çoğaltıyorsun bahar çiçeklerini
Koklayarak...


Ey yar;
Şehrin avuçlarından damlıyorsun...
Söz şerbetinden içiyor kumrular
Rüzgarda rapsodi yapıyor
Ruhundan gitarına dökülen notalar
Sonra,
Surunu üflüyor İsrafil gecenin
Yalın ayak bir sevişmenin Tanrısı oluveriyorsun
İnliyor duvarlar şehvetinden
Ateşinle gökyüzünde her gece
Yıldızları kaynatıyorsun
Sabaha avuçlarıma gecenin yangınından kalma
Bulutları bırakıyorsun...
Sen
Ruhuma da,
Bunaltan yazgıma da
İyi geliyorsun...


Ey yar;
Şehrin avuçlarından taşıyorsun...
Beyoğlu sırtında taşıyor seni
Sıcak şarapla mideni yıkadığında
Gökyüzü karanlık yüzünü gösteriyor
Ağladığında...


Ey yar;
Ruhumun kasnağında ki en renkli oyamsın
Şehir bile sana açken
Bu garip sensiz nasıl oyalansın?






Elif SEZGİN