0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1406
Okunma
Bu üçüncü kahvem bugün,
Her aldığım yudumda, başlıyor tükeniş,
Hem fincanımda, hem de hayatımda.
Ne de manalı oluyor ilk başlangıçlar,
Her sona yaklaşmak ise acı bir tükeniş.
Galiba bugün daha bir yalnızım,
Saksılarımdaki çiçeklerimin de boynu bükük,
Hatta bugün sivrisinekler de dokunmuyorlar bana,
Oysa pembe panjurlu bir evde yaşıyorum ben.
Güneş, tam karşımda, yol alıyor yavaş yavaş,
Ruhumun dinmeyen çığlıklarını da alıp götürüyor,
Gömüyor sessizce, derin, karanlık yalnızlıklara,
Sıcaklığından, sevecenliğinden eser kalmıyor.
Yine bir hazan mevsimi, yine derin hüzünler,
Bölük pörçük yaşanan hayatlar, tükenen umutlar,
Bir ışık huzmesini bekleyen, sıcacık kalpler,
İşte böyledir başlangıçlar ve tükenişler.
