Bazen dumanlıydı başı göğe değen dağ gibi
Sonra su misali aktı, mecrasında duruldu.
Adanmıştı sevdasına, gülle dolu bağ gibi
Akrep ile yelkovanı, umutlara kuruldu.
Kadir bilmez dilden çıkan, bir söz ile vuruldu.


Pes etmedi, gecelerde sabahları düşledi
Sevgi denen o efsunu, yüreğine işledi
Göğe değen mağrur başı, bulutlara yasladı
Yedi iklim geçti serden, hayallere sarıldı.
Kadir bilmez dilden çıkan, bir söz ile vuruldu.


Ket vurmadı engebeler, talihin yollarında
Umutsuz ne yürekler, can buldu kollarında
Kış gününde güller açtı, dikenli dallarında
Gün yüzüne çıkmak için, tomurcuklar yarıldı.
Kadir bilmez dilden çıkan, bir söz ile vuruldu.


Karanlığın kör bağrında, söküyorken şafaklar
Gerçek sevdalara şahit, saçlara düşen aklar
Hüzün yağan sessizliğe, bürünürken sokaklar
Gecelere aktı hüzün, ay güneşe darıldı.
Kadir bilmez dilden çıkan, bir söz ile vuruldu.


Ahmet MORAN