kimsesiz düşlerin altını çizmedik mi aşkla

..

şubatın kar sularıyla arınmış şehirlerden
temmuz gecesi göğüne yazardık aşk romanları

nasılda arasına bahar saklardık kitapların
sonra açar, açar okurduk erik çiçeklerinden
o mayıs güzeli türkülerine giden hüzünleri

hani çocuklar sekerlerdi denize vurmuş ışıklarda
işte tamda o zamana denk gelirdi sarılmalarımız

en çokta kirli yüzlerinde üşürdü kimsesizlikleri
alıngan düşlerine dokunurduk bir anne masalıyla
firar etmiş çocuklukları geçerdi utanmalarından

Tanrı’nın yalnızlığıyla mutlu olmaktı farkımız
dahası iki bardak çayın eriyen şekerleriydi vakit
bize kalan artıklarıyla severdik iyimser saatleri

boylu boyunca uzanmış kentin göğsünde yürürken
duvarlara asılmış akşam üstleriyle karışırdık
yorgun kaideler içinde ki somurtkan suretlere

zordu yaşamın eklemlerinde ki ağırları çekmek
bilirdik herkes kendine sığınırdı bu gürültüyle
kapanırdı kapılar dışın kangren karanlıklarına
içeride bir öpücüğe muhtaç yalnızlıklar başlardı

yani
rüyadan çıkmadan önce senle bir günün özetiydi aşk

sonrasında
eskiciler kırık arabalarla taşırdı eskimiş anıları
çingeneler ayazla çatlamış ayaklarıyla basarak geçerdi

cıgarası dudaklarında müzisyenler düşerdi yollara
üç kuruş parayla sanat satardı anasona batmış insanlara

balıkçılar uğurlanırdı besmele çeken kadınların
o merhametli doğurgan gözlerinin ağlamaya hazır buğusuyla

yani
bir sürekli gerçeklik içinde hayalperest sevdaydı bu
sana uyuduğum gece resitallerinde gördüğüm resimler


bil ki
içinde kalabalık umutlara sarılmış düşlerin aşkıyla
sana kuşların sesinden özetlenmiş şarkılar söyledim


şimdi
bana gülüşüne giden bir yolculuk ayır eski zamanlardan
antik bir yaranın kabilesinden söküle, söküle geleyim

..

sevgiliye rüya koleksiyonları biriktiren bir sevdadır bu