Sana bu Şiiiri
Bir enkazın altından yazıyorum
İmla hatalarım olursa affet
Gittiğin günden beri hala sarsıntı geçmedi
Ayakta zor duruyorum
Nasıl yazdığımı anla işte
Artçıların devam ediyor

Hayatımda yaşadığım
En şiddetli depremdi
Giderayak yarattığın
Kalbimin fay hattını kırdığın
Hayatımı kararttığın
Unutulmaz bu deprem

Tarihe geçtin sevinebilirsin
19 Kasım depreminin
Unutulmaz mimarısın
Bu Şiiri okudukça
Her yıl beni hatırlarsın

Cümlelerim devrildi
Yürek altında kaldı, kelimeler ezildi
Harfler etrafa savruldu
Her taraf can kırıkları
Bir yürek yıkıldı
Bir Şair enkaz altında kaldı

Kimse yokmuuu diye bağırmıyorum
Çünkü kimsem yok ,kimse duymaz sesimi
Bütün umutlarımı yıkıp gittin
Yerini önceden hazırlamışsın meğer
Umrunda olurmuyum ben..asla..

Kılı kırk yarıp , Kırk elekten geçirip
En sağlam zemin görmüştüm kalbini
Kaygan ve çürük bir yer çıktı ne yazık
Yanlış yere inşa etmişim "Düş evimi"

İkinci bahar da ne demekmiş..?
Ben yeniden doğuşum, olduğunu sanıyordum
Aklımın ucundan geçmiyordu gideceğin
Ne kadar da çok güvenmişim sana..!

Yüreğimin penceresinden perdeyi aralayıp
Sokakta oynayan çocuğunu gözetleyen anne gibi
Yirmidört saat gözünü, ayırmadan gözeten, kollayan
Hiç belli etmeden üstüne titreyen Anne gibi beklerdim
Canım derdim , meleğim derdim, başka birşey demezdim

Ben gittiğine ağlamadım ki ,
seven insan kovsan bile gitmez /gidemez/
Hiç etik değildi gidiş biçimin
Yangından mal kaçırırcasına, O nasıl bir kaçıştı öyle..?
Sülük değildim ayağına yapışıp kalacak
Kaderime isyan , haksızlığa tahammül edemeyişim ve gidiş biçimindi
Beni ağlatan..Yani gidişin değildi..
Kendini senin mükafat olduğuna inandırmış bir sevgi aptalıydım

Neyse olan oldu artık
Canımı ipin ucuna bağlamışım, koptu gitti derim
Ne dua ederim ,ne de beddua bundan sonra
Ama şunu unutma..!
Ağlayanın malı gülene hayır etmez derler
Ağlayan yüreği yaratan intikakam alırsa birşey diyemem
Takdir-i ilahi..O bilir gerisini

Beni boşver, ne acılar yaşadım ben, bu nedir ki..
Senin de, kuş tüyü yastığını hazırlamıştır, seni çağıran
Herkes kendi yoluna
Sen masal prensinin yanına
Ben enkaz altından çıkmaya çalışan
Geleceksizliğe uğurlanan deprem gazisi..

Asıl insanın üzüldüğü ne biliyor musun..?
Bu benim hayatımın son noktası dediği
Ve en güvendiği kişinin
Aşka , sevgiye , dostluğa ve vefaya
Bütün inancını kaybettirmesidir..!!
Gitmesi değil..
Ve insanın zihnine
Dünyada güvenilecek , sırtı yaslayacak,
Elini tutup bırakmayacak hiç kimse kalmamış
Düşüncesinin yer etmesidir..


TURAN ERGÜN
13.12.2015