Altın sarısı saçlarım;
Gümüşi, krom, demir çerçeveli
Köhnemiş aynalarda taranır.
Gök mavisi gözlerim
Umutsuzluğa boy vermiş iki başak
Yediveren güllerde buruktur ellerim
Çingene pembesi düşlerim.
Geleceğe kanat açan yüreğimde
Gerçekçi bir ışık direnir
Yalnızlığımda geceler boyu
Düşmez tecrit odalarına çağrılmışlığın
Yemez yaftasını utanmazlığın
Uzak hedeflere kurulu füzelerim
Kulaklarımın örsünde yankılanır
Atlarım kısa mesafelerde nal keser
Paramparça !Yollar uzar
Boşluğu taramaz kanatlarım



Sevgilim bekleme bir daha
Saman yolu caddeler durağında



Bekleme ışıkla birlik direnmemi
Geri tepmiş silahlarım
Doğumlara da erteliyim, sancım yok
Süt beyaz değilmiş her memede.
Varsın olsun umut uzaklarda bir çeşme
Gün olur pazarlıksız düşersin içime
Olmazlık geçidinde yakalarız mümkünleri
Birlikte yemleriz deli tayları
Kırarız köhnemiş aynaları, bir inat
Yüklenirim has bahçenin vebalini,
Gül düşürürüm yüzüne bir demet
Bilmişliğimizi okuruz iki yakaya
Savururuz karanlığımızı güneşe, aya
Zaman ilk mührünü yer gözlerimizde,
Sen, yanımda ebedi konuk olursun ya


Ben, dönüp bir daha
Taramam altın sarısı saçlarımı
Köhnemiş aynalarda





Hayrettin YAZICI