Ey sevgili,
Gerçek bir romansın derdin hep,
Tertemiz duygularla yazılmış.
Okumaktan hiç vazgeçmediğim
Ve hiç bitiremediğim.
Merhamet, aşk, vicdan, sevgi
Masumiyet adına ne dersen de.
Her konusu sahici ve özeldi.

Sevdanın en masum halini
Barındırıyordu değil mi?
Mecnun’ un Leyla’ya olan
Sevgisini anlatıyordu.
Mecnun vardı başından beri,
Sahi Leyla bu romanın neresindeydi?

Neden be sevgili, yalanlarınla süsledin
Sahte gözyaşlarınla ıslattın yapraklarımı.
Neden Leylam olamadın?
Halbuki karıştırdığın her sayfamda
Sen vardın adım adım.
Yoksa okumadın mı devamını?
Oysa ne kadar çok şey vardı içinde
Çevirdikçe ders alacağın.

Hakkını yiyemem sevgili,
Hiç duymadığım bir masaldın.
Yapmacık kapak resmi
yakışmıştı benliğine.
Aldananı çok olurdu
Uydurma sözlerine.
Hayal kırıklığıyla dolu
Serüvenden serüvene iten.
Ben kurbağa prens
Sen sahtekâr prenses
Ve hiç bir masal yoktu senden önce 
Hüzünlü bir halde biten.

Keşke sen okumasaydın beni
Bu kadar yıpranmazdım.
Koparılıp yırtılmazdı
Tek tek sayfalarım.
Eskitmeden açılırdı
Sevgi dolu yapraklarım.
O zaman kıymet bilene
Emanet olurdu belki de,
Değeri bilinirdi başka bir elde.

Keşke hiç dinlemeseydim seni
Bu kadar aldanmazdım.
Çocukluğumda annem böyle
Anlatmamıştı baş ucumda.
Gözlerim yavaş yavaş kapanır
Dalar giderdim uykuya.
Hiç benzemiyordun
O şirin masallara.

Haklıydın sevgili,
Gerçek bir romandım
Okudukça yureğine dokunan.
Ama sen be sevgili,
Gözümde hep bir masal kaldın
Sadece çocukları uyutmak için okunan.

Aramızda ki fark buydu işte sevgili,
Ben aşka yazılmış hazin bir roman
Sen ise masaldaki en kötü kahraman.

Murat Gökçe Karsî
01.12.2015