Alanya’da bir kır bahçesinde oturmuşum,
karşımda rengarenk yakamozuyla,
bana eşlik eden bir deniz.
Yine bir Akdeniz akşamında hüzünlerdeyim.
Her gittiğimizde,
seninle oturduğumuz masamıza oturuyorum.
Sen yoksun...
Bir masamız,
bir boş sandalye ve
bir bardak çayım var.
Sensiz masam, oturduğum sandalye öksüz,
hayat bana zehir sensiz.
Dolaşıyorum mahzun, mahzun Ankara sokaklarında
booş, booş
Sen kokuyor diye yine arada bir Alanya yapıyorum,
seni çiziyorum sahillerde yanımda ol diye.
yine de Kokunu alamıyorum,
hiç bir şey senin tadını vermiyor bana.
Vermiyor senin kokunu mum çiçekleri,
fesleğenler sen kokmuyor.
Bir menekşe boynun bükmüş ağlıyor.
Uzaklardan bir şarkı sesi geliyor derinden,derinden.
Şimdi sen uzaklardasın diyor,
Şarkılar bile seni söylüyor.
içimi hasretin bir başka sarıyor.
Sen yoksun ya gülüm,
sokaklar hüzünlü,
deniz kızgın sahili dövüyor,
saçlarını okşayan rüzgar bana seni soruyor.
Sen yoksun ya gülüm,
içimde hep hüzün.
Bazen oturuyorum bir bara,
bir duble rakı söylüyorum garsona,
boğazımdan geçmiyor sensiz bu zıkkım.
Öyle bir girmişsin ki kanıma be gülüm,
sensiz her gün bana ölüm,
ölüm be gülüm...
Bana dönemezsin biliyorum,
sana çok ağır sözler söyledim,
sözlerimin altında ezildin.
Bende geri dönemem sözümden,
çünkü bunları çoktan hak ettin,
Sonu belli bu aşkın ,
hasret çizilmiş aşkımıza,
vakti geldi ayrılığın.

Sen yoksun ya gülüm,
Ben de yokum.