"Yirmidörteylülikibinonbeş"

Üzüntüden ağzımdan ve burnumdan kan geldiği o gün!

Tıklım tıklım dolu bir internet cafede sayfama bu şiiri bırakırken...

Bakışların üzerime çevrildiği...

Uzatılan kâğıt mendillerin ve peçetelerin kanı dindirmekte aciz kaldığı.

Allah kimseyi dayanılmaz acı ve çaresizlikle sınamasın.

İnsanın en değerli varlığını... annesini günbegün erirken görüp ateşinde yanması ölümden beter.

Zor bir imtihan.

O günlerde öğrendim ölümün dahi bir nimet olduğunu.

Baş yastıkta, huzur içinde ölenlere ne mutlu.

"Allah uzun ömür versin" deyip geçiştirenleri hep uyarmışımdır o günden sonra.

Rabbim sağlık ve huzur içinde yaşayıp, bakıma muhtaç olmadan emaneti iade edebilmeyi nasip etsin.

Hayırlı ömür versin.

Ümmühan Kardeşim için ise biraz daha farklı duam var dilimde,
kalemimin ucunda...

Nezahat Kardeşim için yaptığım duanın aynısından;

Rabbim hayırlısından; sağlıklı, huzurlu, mutlu uzuuuuuuuuuuun ömür versin.

Her şey gönlünüzce olsun.

Selam ve dua ile...

Huzurevi olayını değil ama hastalık çaresizliğini ben de yaşadım arkadaşım.
Anneme kanser teşhisi konulmuştu. Günden güne eriyordu.
Hem yaşlı hem de bünyece zayıf olduğu için ameliyata alınamadı. Başka bir tedavi de yapılamadı.
Hastenede olsun, evde olsun, günden güne erimesine şahit oldum. Babamla ben nöbetleşe saniye yanından ayrılmadık, elimizden gelen ne varsa yaptık ama kurtaramadık.
Bu aralık 26 da tam bir yıl olacak kaybedeli. Allah rahmet eylesin.
O zamandan bu yana süren bunalımımı daha atlatmış sayılmam.

Allah iyi ki kalbimize iman koymuş. Yoksa acılara dayanmak mümkün değil. Tevekkül etmeye çabalıyoruz. Dünyada çekilen dertlerin günahlarımızı döktüğünü biliyoruz. Bu içimizi rahatlatıyor.
Amansız hastalıktan vefat edenin dünya şehitliği mertebesine vesile olduğu gerçeği de var.

Bu fani âlemde imtihandayız kardeşim. Sonuçta Yaradan nasıl dilerse öyle oluyor. Bizim elimizden ne gelirse onu yapalım, gerisini yüce makama havale edelim.

Selam ve dua ile Rabbime emanetsiniz.

An gelir, bir karar vermek zorunda kalırsınız.

Hatta o kararı size dahi bırakmazlar. Doğrusu budur derler, anlatırlar, ikna etmeye çalışırlar...

Kabul edersiniz.

Kabullenemezsiniz. Her an, her gün bir düğüm hissedersiniz boğazınızda.

Hergün yüreğinizden bir parça kopar, tarifsiz acılar verir.

Ömrünüzün sonuna kadar sürecek amansız bir acıdır...

Zor bir imtihandır.

Sevdiğiniz, en değerli varlığınız gün-be-gün erir gözünüzün önünde...

Siz de erirsiniz an-be-an çaresizlikten.

Bir imtihandır ki, bol sabır gerektirir.
Tevekkül gerektirir.

Evet...gözyaşı gerektirir.

Rabbim kimseyi böyle bir imtihanla sınamasın.

Selam ve dua ile Mücella hanım kardeşim.

Aynı uçurumdan düşenler dört bir tarafı kanasa da daha iyi anlar birbirlerini...


Sizi anlıyorum Mecit abi... Sizin anneniz benim anneannem... Ki benim için anneannem bana annemden daha fazla annelik yaptı... Ninenin evi satılmış olsa da duruyor ama ben semtine bile uğrayamıyorum...

Ne diyeyim Rabbim kolaylık versin, yokluğunu göstermesin size...

Acıyı tarif çok zor...

Allah a emanet olunuz...

Merhaba Elif kardeşim.

Çaresizlik ne kadar da kötü bir şeymiş :(

Ne zaman Almanya'dan Türkiye'ye gelsem kalacağım bir yerim vardı. Baba ocağımızda anam beni evimizin geniş balkonundan yolumu gözleyerek karşılardı :((( İlk kez geldiğimde ıssız bir ev, soğuk duvarlar karşıladı.

Annemin dizlerine uzanıp ağlamak istiyorum...:((((

Keşke onu evine getirmek doğru bir karar olsaydı da o mutluluğu yaşayabilseydim :((

Selam ve dua ile...

mecit bey öncelikle yüzümüze tokat gibi çarpan harika mısralarınız için bir kez daha sonsuz teşekkürler...ilk yorumda da yazdığım gibi hayatın öğretileri ve asla asla dememek gerektiğini kendi çapında yaşayarak öğrenmiş biriyim sizin gibi , birçok insan gibi...elbette anne babayı huzurevine vermek keyfi olacak (bunu yapan yani keyfini bozmamak için anne babasından vazgeçen çok insan olsada) birşey değil...işte tam da dediğim sonrasında yaşanan tarifsiz ve dayanılmaz acıları yaşamamak için mümkün olan her yol denenmeli...kimseyi yadırgamıyor yargılamıyor tam aksine sonradan vicdan azabı çekmemek için sonuna kadar diyor saygılar sunuyorum...

Bu dizeleri yazan siz, okuyan ben olsaydım şayet, sizin yazdığınız gibi yazmasam da, sizden farklı düşünmezdim muhtemelen.

Kınardım, ayıplardım...anlamakta zorlanırdım...muhtemelen.

Şayet anneniz hayatta ise Allah sağlıklı uzun ömürler versin.

Anne sevginizi sonsuz-sınırsız- tarifsiz sevgi ile çarpın...sayısız kereler. Çıkan o sevgiyi samimiyetle, en yüce duygularla harmanlayın. Anne sevginizle kıyasladığınızda anneme olan sevgimin büyüklüğünü görecek, uzaktan olan biteni bilmeden, muhatabınızı tanımadan yaptığınız yorum ve ettiğiniz imadan üzüntü duyardınız...muhtemelen.

İnsanlar vardır talihsiz,
Acılar vardır, tarifsiz,
Yangınlar vardır...dumansız, issiz!

Yaptığınız yorumu anlayışla karşılıyor, anne sevginizin tezahürü olan düşüncenizden dolayı tebrik ediyorum. Takdir ediyorum.

Keşke annemi bakabilmem, hizmetini yapabilmem mümkün olsaydı. Ne kadar arzu ederdim bilemezsiniz. Ne kadar mutlu olurdum tahmin dahi edemezsiniz.

Neden mümkün ol(a)madığını bilebilmek, anlayabilmek için Alzheimer denen hastalıkla ilgili doktorlardan, nörologlardan, psikologlardan, kısacası uzmanlardan bilgi almanızı tavsiye ederim. Gün geçtikce kötüleşen, gün gelip yutkunmayı dahi unutabilen, temizlik, tedavi ve bakımı profesyonel, tecrübeli insanlar gerektiren bir hastalıktan söz ediyoruz.

Bu gerekliliğe rağmen yine de annemi "oraéya ben götüremezdim kesinlikle. Yapım ve yufka yüreğim elvermezdi kesinlikle.

Niyetin iyi olması yetmiyor. Doğru olanı da yapmak gerekiyor. Annem için en doğru ve gerekli kararın bu olduğuna ikna ettiler beni. Hiç de kolay olmadı tabi. Henüz bu gerçeği kabullenebilmiş de değilim.

Bu dizeler de içimdeki yangının sayfaya iz düşümü. Böylesine bir acıyı birkaç basit dize ile tarif mümkün değil elbet.

Hayat merdiveninin hangi basamağında insan nelerle karşılaşacak belli olmaz, olmuyor.

Yakını bu illete yakalanmış, varsa bakımını yapan insanlarla konuşursanız çok şey öğrenirsiniz.

Büyük konuşmamak gerekmiş.

Şiirlerin şairi değerli Elif kardeşim!

Teşekkür ederim.

Selam ve sevgiler...

büyük konuşmamayı hayat bana birçokları gibi layıkıyla öğretti...bu öyle hassas bir konu ki ,insan her şeyde arar ise bir mazeret bulur da bu konu çok daha kolay mazeret bulunacak bir konu...sonra insanlar bir çok konuda pişmanlık duyar yaşamda...allah hiçbir insana bu konuda vicdan azabı çektirmesin...ve şartlar ne olursa olsun asla insan anasını babasını bırakmamalı...bu durum toplumun çimentosu...türk toplumunu belki dünyadaki diğer toplumlardan ayıran en önemli özellik...çimentomuzu kaybetmemiz temennisi ile ,
saygı bizden...

öyle demeyin...bazen hayat şartlarıı öyle zorlar ki insanı...rahmetlik anne annem de aynı hastalığın pençesindeydi...dedemi kaybettikten kısa bir süre sonra onu yanımıza aldık ve bir müddet sonra evini memleketini ister oldu... dayılarım çalıştığı için ayrılamadılar teyzelerim eş durumundan... annem de mesleğini bırakamadı... kim bakacak kim gidecek derken baya tartışıldı bu konu... o zaman elden ayaktan düşmemişti... evinden ayrılmak istemiyordu ama kendine yetecek gücü de yoktu... huzur evini o zaman bizimkiler de düşünmüştü ama ben kabul etmedim, gittim baktım...hatta bu sebeple o ara okulama da ara verdim... herkesin imkanı aynı doğrultuda olamıyor maalesef...bazen hayat şartları öyle zorluyor ki insanı...keşke yaşasaydı da ömrüm boyunca baksaydım nineme...:((

kusura bakmayın yorumunuza müdahale ettiğim için... kimse anne babasını huzur evine bırakmak istemez...hep imkanlar imkansızlıklar zorlar insanı...

kimbilir ne kadar yanıyordur yüreği mecit abinin...alzheimer hastalığı çok kötü bir hastalık...hasta ayaklı ise kontrolü yok... ve insanlar ha deyince kurulu düzenini bozamıyor işte...

dediğiniz gibi Allah kimseyi sahipsiz bırakmasın ve darda da koymasın...

selamlarımla...

Merhaba değerli kardeşim.

Mesajlarını okudum. Bildiğinizde anlayış göstereceğinize emin olduğum sebeplerden dolayı cevap yazamadım.

Uzun bir süre daha mesajlara cevap verebileceğimi de, net;e zaman aırabileceğimi sanmıyorum.

Dualarınızı bekliyor, selam ve sevgilerle gözlerinizden öpüyorum...

Ölüm!

Ölüme doğuştan hazırlığımız, Azraille de dostluğumuz vardı da, hesapta annemin gözümün önünde günden güne erimesi yoktu.

Alzheimer denen bir illet. Günümüzde pek yaygın.

Yanıma alıp hizmetini yapabilmenin yollarını arıyorum da, duyduklarım, tavsiyeler, ikna çalışmaları hiç ümit verici değil.

Bir aydan fazla bir süredir Türkiye'de çareler arıyorum. Tek tesellim, gördüünde henüz halâ beni tanıyabilmesi, mutlu olması, gülümsemesi...

Lâkin bu hastalık biliyorsunuz sürekli ilerliyor ve kötüleşiyor. Belki bir dahaki gelişimde tanımaz endişesiyle Berlin'e dönüşü olabildiğince ertelemeye çalışıyorum.

Eee...hece hece tasavvuf yazmak kolay. Şimdi yazdıklarımızı daha da itina ile yaşama vaktidit.

İşe sabır, tevekkül ve tefekkürle başlamak gerek.

Zor da, Nezahat hanım kardeşim gibi değerli dostlarımın dualarıyla Rabbim zoru kolay eder İnşallah.

Herşey gönlünüzce olsun dostluğu samimi sevgili kardeşim.

Cok uzuldum, icim hakikkaten bir ciz etti o acilari yasayan biri olarak.
Zor imtihan dedigin gibi, anne babadan sonraki yasam da daha farkli oluyor. Gulersin gulmesine de nesen olmaz, eksik kalirsin her seyden, tad alamazsin. Ama ne var ki ahiret duygusu icinde daha bambaska bir mecra olur bekleyenlerinin orada oladugu bilerek, korkularini yenmeye en guzel vesile olur ve daha bir cok neden sayarim ki bilirsin bunu benden daha iyi...
Bu acili gunleri atlatmaya, yuregine serinlik vermesini Cenab-i Allah'tan niyaz ediyor, basin sagolsun diyorum.
Annenin yeri genis, rahmeti bol ve kevser sularinin aktigi cennet kosesi olsun insallah..
Duamla..

Kardeşinin ocağı söndü, güneşi battı Nezahat bacım :(((((

Dua edin de Rabbim sabır versin. Haklısın...sebep Annem :(((

Zor bir imtihanın, tarifsiz acıların muhatabıyız...

Bundan böyle artık zor gülümsemek...

Selam ve dua ile...