devleşiyor sancılar yükseliyor maviliklerin
körfezde kaybolan suretine
yeşil topukların dallarda delinen gizlerinden
acemkâr suskular akıyor yüreğimin vav dillerine…
ve sen kanattığın gün ağızlarından
bir daha sus diyorsun sevgili
sus!

duvarlarda bitmeyen yüzleşmelerin çığlıkları
kan çanağına tüküren gurubun jilet yutan soluğu
tenimde parmakları yakamozların
kıpırtısında kirpiklerinin ciğerlerime batan mızrapları

sığınıp gölgesine cesedimin avuttuğun
düş kırıklıkları
kokusunu bilmediğin yüzünü görmediğin canda
üzerine asit kustuğun goncalar
yerle yeksan hayaller

kapandı aralığı aşk kemiğinin
denize saçılan harelerinden dağıldı menevişleri yarınların

gelincik kanatları kesik kesik nöbetlerinde şimdi
inip kalkan göğsümün

piç sanrılarında karanlığın
dokularımı kazıyan tırnakları Lilith’in
plasentasız sabahlarımın hiç dinmeyen düşüğü

kınından çekilmiş iç çekilerimin
başına çuval geçirilen çocuğu

gözleri henüz açılmış umutlarıma üşüşen
karınca kolonisi

’’sevmek için salağa mı yatmalıydı insan
yoksa aklı mı devşirmeliydi ruhtan’’ !bilemedim

lakin aşk iki kişilik değilmiş
iki kişi olunca meğer! Tuş oluyormuş sevdalar

bıraktım hepsini herşeyi
kızılcık eğreltilerinde kızarmaya hepten seni
azadettim
et yanığı cızıltılarda var yanabildiğince yan
yalanlarda yalanlarında sek!

beni izlerinde bırak!
susadıkça durağında nasılsa!
sende, sildiklerine kanacaksın...
Filiz Kalkışım Çolak