Bana ne aşk lazım nede para.
Umrumda bile değil, şu fani dünya.
Bir şey yazamazsam, kahrolurum,
Kavuşamam bir türlü huzura.
Ben kalemime sevdalıyım.

Tesellim oldu sinemde,
Biriken dertlerim.
O’ duyguları yazarken,
Titrer durur ellerim.
Hep yazmakla geçti
Benim zavallı kaderim,
Ben kalemime sevdalıyım.

Bütün bir gece boyu,
Uykuyu gözlerime siper ederim.
Gecelerim hayâl doludur,
Gündüzümde ise gerçeklerim.
İlham perimle, kavga-gürültü,
Sabahı zor ederim,
Ben kalemime sevdalıyım.

Duygularım sel olur,
Mürekkebim kurusada,
O’ dolma kalemim yinede yazar,
Yerine kan dolsada.
Bu sevda yaşıyacak,
Ölünceye kadar.
Dünya dönüp dursada,
Ben kalemime sevdalıyım.

Şairlik yatar ruhumda,
Ufacık bir ışık olmasada.
Gecelerin adamı, karanlıkların sairi,
Dolaşır durur sokaklarda.
İlham perim kalem tutturur,
Her batan günün akşamında.
Sormayın sevda denen şeyi bana,
Sevdam benzemez, başka bir sevdaya,
Ben kalemime sevdalıyım..
(1) Bölüm sonu.
Harun Mutlu CIVANOĞLU
Gönen-BALIKESİR

(10): Kalemine sevdalı şair.
(25): Damarlarında kan değil mürekkep olan,
(damardan giren şair.)