Bir kırlangıç oldum açtım kanatlarımı maviliklere,Semaya
Rüzgar aldı,sürükledi buldum kendimi İstanbul Boğazında
Bir güzel gördüm tam konmak üzereyken Eminönü vapurunda
Anlamadım,Kadın mı yoksa İstanbul mu çarpmıştı beni o anda.

Sapsarı saçları vardı,rüzgarda salınan buğdaylar kadar güzel
Gözleri vardı baktıkca bakacağın gelir, boğazla eş değer
Ya dudaklar,gülüşü sanki ömür boyu yuva yapacağım yer
Kalkıp Simit,ekmek atmalıydı bana o zarif, o bembeyaz el.

Rüzgara baktım şöyle, hadi kanatlarını aç dedi, reddettim
Kolaymı sanıyorsun dedim, ben kilometrelerce yol katettim
İstanbul’u bilmemem ama ben bu kanatsız varlığa öldüm,bittim.
Bu yüzden ben artık seni de kanatlarımı da,Eskişehir’i de terk ettim.

Sustu,sonra kayboldu çekip gitti rüzgar, beni seninle bıraktı
Kanatlarımı açıp beklide yeniden uçup geri döneceğimi sandı
Umursamaz tavırlara büründü, beklide sevdama saygıdandı
Oysa tek dileğim Aşık olduğum,Sevdiğim Kadının yüreğinde yaşamaktı.
Hsevin 17/11/2015