Bu gece..
Bir şeyler koptu yüreğimde,
Beni tir tir titreten, irkilten bir ses...
Kalk dedi..kalk..! !
Ve ben o sesle irkildim..!
Bir an..
Garip bir duyguyla..
Doğruldum yatağımdan..

Yıllar sonrasında..
Siyah beyaz bir filmdi sanki..
Düğün salonundan çıkışımız belirdi..
Puslu gözlerimin önünde..!
Yıllarca çekeceğim çileleri o an gören babamın
Düğün arabasının üstüne abanıpta,
"Lanet olsun...bir Almanya uğruna...
Yaktık oğlum senin başını ...YAKTIIIK.. " diye haykırışı..
Ben arabanın icinde...
O dağ gibi adamsa..
Arabanın kaportasına sarılıpta,
Öylece...dakikalarca ağlayışımız..

Boğazlarım kurudu..
Göz pınarlarım...
Artık yatağına sığmayan bir nehirdi sanki,
Ve ben..
Freni patlamış araba misali.
Boşalmış..
Hayatımın o dik yamaçlarından düşüyordum aşağı
Gözlerimse...
Sanki kan çanağı...
Salya sümük deliler gibi ağlıyordum...
İstesemde durduramıyordum kendi kendimi..
Nefessiz kaldım bir an..
Her ne hikmetse..
Garipliği içimi ürperten,
Bu tuhaf gecede,her şey bir başkaydı sanki,
Nefes aldığım hava bile değişikti,
Diken üstünde yattığım bu odada..! !
Aslında ben..
Farkına varmalıydım çoktan..
Yattığım yatağa,yastığına bile sinen,
O mutsuzluk kokusundan..!

Belki..
Farkına varmak istemedim,
Belkide...
Herzamanki gibi,
Yeni doğan güneşin,yeni bir günün,
Herşeyi değiştireceğini,
Çaresizce ümit ettim..!

Ve... kör topal..
O çileli, acı dolu yıllar,geçip gitti aradan..
Babam..Annem..belki benim yüzümden,
Erken göçüp gittiler bu dünyadan..
Ne olur..
Sizde artık sormayın sakın..
Anlatabileceğin birşeyin kaldımı..?
Diye.. o sefil hayatımdan...

iNANIN YOK......! !






Mahmut M.Özdemir
10.11.2015 //Berlin