Dönüp baktığımda geçmişime
Mazim!
Hazin bir öyküdür.
Yaşanmış ya da yaşanmamış her şeyin
Yüzüme vurur buruk ifadesi…

Hazan mevsimi gibi
Benzim sararıp solmuş.
Yüzüm geçmişin derin izlerini taşırken
Gözlerim geleceğe boş ve manasız bakar
Morarmış göz kapakları içinde kaybolurken
Göz pınarlarım kurumuş akmaz bir damla yaş
Mazi kalbimde hep yaradır
Yüreğim geleceğin endişesini taşır

Hani ne olsu? “Bana Kerem gibi sevdalısın” derdin
Meğer yalanmış sende ki aşk masalı
“Aslı” (astarı) olmayan bir yüreğe vurulmuşum.
Hazin bir öyküdür benimkisi
Ne anlatmaya benim gücüm yeter
Ne de senin dinlemeye ömrün vefa eder…

Aslında beni hiç mi hiç anlamadın
“Hayat sana güzel” diye alay ettin
Oysa
Oysa aynanın karşısına geçip kendine hiç bakmadın!
Bir gün belki beni anlayacaksın
Ama belki de kim bilir ömrün vefa etmez!
Hiç mi hiç anlayamazsın.
Çünkü
Okunmayan masal olarak kalacak içimizdeki bozgun

Anlamadım hangimizdik “kör aşık”?
Yoksa senin aşkın mı renk körüydü?
Sana dair pembe düşlerimi
Uçsuz bucaksız mavi umutlarımı görmemiş
Huzuru yeşilde ararken hayatımı zindan etmiş
Arzularım, sevdalarım askıya alınmış
Göz pınarlarım ağlamaktan kan kırmızısı olmuş.
El kadar yüreğimde kurduğum
Sana dair kocaman dünyada
Seninle beyaz bir sayfa açmıştım
Dünyamı karartan da sen oldun
Meğer kör aşık olan ben değilmişim!
Senin aşkın renk körüymüş çok geç anladım
Çok geç…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
05.11.2015