Bülbül oldum dost bağında öterim
Gül oldum gönül dağında açarım
Makas oldum dosta libaslar keserim
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Hak yolunda dil oldum kelam söylerim
Nur açan yollarda kelebek oldum uçarım
Dağ başında kalanları sevgiyle kucaklarım
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Dünyanın hali bellidir meyil vermem
Dünya malına gönül verene koşmam
Mazlum ağlarsa gözyaşında akarım kaçmam
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Gönülden sırrını vereni açığa vermem
Namert olanın yolunda hiç gezmem
Tevekkül ederim gönülleri severim küsmem
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Hak yolunda adımlar açar yolumuz
Hani bilirim ölüm ile bitecek sonumuz
Hak yolunda yürüyen Rahmanın kuluyuz
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım


Gönüller Rahmanın nazargahı bildim
Gönülleri sevdim hep güldüm
Ölüm gelince gülen Azrail ile gittim
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Kendimden çok insanları sevdim değer verdim
Gönül dergâhımda ne varsa önlerine serdim
Gönül heybeme gülüşlerini doldurdum gezdim
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Gönül yolunda yorulmadım hep yürüdüm
Benlik kokan bedenimi çıkardım hep güldüm
Seven gönüllerin gülüşü içinde öldüm
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım

Yüce Rahman gösterir seven gönüllere cemali
İman gönülde varsa verilir düzgün ahiret suali
Gönülde açık olmalı her daim sevgi sinyali
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım


Kul Mehmet’im aldım elime yazan kalemi
Gezdim seven gönlümle cümle âlemi
Hak yolunda söyledim gönüllere hak kelamı
Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım
Mehmet Aluç-Kul Mehmet-