ilk tanış anından beri de seni
mukaddes bir aşkla nur topu gibi taşımıştım
bu vakte dek sevgilim
o aşkın dolanırken sıcaklığı ile damarlarımda
hislenen bir hoş görkemdi o anılmaya değer anlarda
bil ki bu saf tırık yüreğim
senli depremlerimizi doğurana kadar
bu duygular hep beni mi közle sarar
senin karnın suça tok mu
ve senden taraf da niçin hepten gönül kayar
bana da hizmet veren hiç bir tane yol yok mu

sen kal da gör bir guguk kuşu gibi kırık dallarda
elbet ki düşeceksin bir kucağa
orada burada arama sakın vebali hep boynunda

ruhun da şu an gezinen bu sevginin gerçek hali
gurur ile kaprisler
kibir ve nazlar
şıp diyerek de düşüyor her an eteklerinden
hep bir nispetle
ve hep bir isyanla
neden bir açılıp da sonra kapandı ki perdeler
bıkkınlık içerisinde neden bırakıldı ki yüreğim

diaspora bir ruhla bırakılıyorum cıs çıplak ortalarda
göç kalkıyor ıssız ve kervan’sız obalardan
bilemiyorum neden hep senli olur bu nalıncı keser
bu bir ayrılık rüzgarının sert mi sert bir yıkımı mı sırtıma
neden ki de her anda ben bırakırım
sende bir uzatsana elini koyarak taşın altına

at beni istersen o buz varı gönül dağarcığından
yere düşünce nasılsa tuzla buz oluveririm
temizlemek uzun sürmez yürekçiğinden
sana bir boşluk lazım olacak nasılsa
inan ki çok kıssa bir zamanda ben zaten eririm

oysa ki ben sema ya yolladım tüm senden çektiklerimi
ellerim asılı kaldı orda
bak da gör işte şu anda bile hala havada
kalbimin sızıları bedenimi yakıp da yıkarken
sana karşı suskunluğum hep o gözlerine mil sürmedi mi?
melül mahzun şefkat içinde baktığından
beni prangalaştıran da
mahzunlaştı-randa
o durusu içimin içine akan göz içi şulendi
ve yıllar boyu da ona beni mahkum bırakan
garipçe bir boyun büküş-tendi

unutuşta bırak da gitsin boş ver artık
bizim o hoş mu hoş muhabbetlerimizi
yıktık
sil tüm beyninden o masum silueti mi de haydi
cismimin bir tek izi bile artık sende yok ki şimdi…



(02.11.2015) AZAP…