ETİMDEN ET CANIMDAN CANSIN

Ne zaman bu son desem
buğulu gözlerin geliyor us’uma
saatlerce dikilip karşımda direncimi kırıyor
sanki etimden et canımdan cansın
suskunluğunun ayazında donuyorum
havasızım
boğuluyorum
ince bir sızıyken sen içimde
ne dindirir bu sızıyı bilemiyorum
varlığın bir dert yokluğun bin dert
gün nasıl ki her akşam teslim oluyorsa gecenin kollarına
teslim oldum sana
gölgene bile razıyım diyebilecekken
zaten bir gölgeden farkın yok
sanki kıyamet kopmuş alabora olmuş gibi denizim
sensizim
ıssızım
karanlığım sevgili
ne zaman bu son demek istesem
göğsüme çöküyor sancın
canımı almaya gelen azrail gibi
nefes aldırmıyorsun
ne ki sen beni tutukladın aldın benden yüreğimi
ben o günden beri sen bendeyken
ben nasıl kendimde olabilirim
işte ordasın oradasın diyorlar da
bulamıyorum kendimi
karanlık bir izbede çileni çekmekteyim
kendimle birlikde seni de kaybettim
içine siniyor mu bu kadar uzak durman
ne zaman seni rüyalarımda görsem
işte yine o acımasız imkânsızlıkla kıvranıyorum
yastığım yorganım terden sırılsıklam oluyor
rüyalarımda sık sık su görüyorum
deniz çok uzak sanki
berrak suların kaynadığı gözelerden su içiyorum
hemen yanıbaşımda beliriyor hayalin
beyaz uzun bir elbise üzerinde
ve saçların
seni bir ilahe yapan saçların
ıslak ıslak
sonra aniden bir fırtına çıkıyor apansızın
uyanıyorum
bu sabah aynaya baktım
tanıyamadım kendimi
gelip bir görünüp alt üst ediyorsun hayatımı
bu yazdıklarım ne şiir ne bir mektup
yolundan kervanların bile geçmediği
ıssız bir yerdeyim
ıssızım
karanlığım
senin olmadığın yerde ışık da yok
belki de sadece bir hayalden ibaretsin
nereye gitsem benimle ama görünmez bir yerin kuytuluğunda
avazım çıktığı kadar bağırsam da sesim çıkmıyor
soğudum denizden de
birlikde gezdiğimiz dere kenarları
yalçın kayalar
o yemyeşil vadi
sesimizin yankı yapıp bize döndüğü
o yerler ki şimdi oralar da ıpıssız
ben ne zaman sevdim seni
kaderimin parlak yıldızı
şimdi ne oldu da esirgiyorsun ışığını
senden kurtulmak artık dileğim
hayalini kovsam da gitmiyorsun
bana benden yakınken cisminle uzak olman
çıldırtıyor beni
alnıma yazılmış bir cezasın
bin kere tövbe
bin kez af diliyorum senden
ya bırak yakamı ya gel
küllenmek üzere olan yaktığın ateşi
eşeleme yeniden
anılar boğazıma kenetlendi
nefes alamıyorum
etimden et
canımdan cansın

15/Nisan/2011/Cuma/Bodrum
Yüksel Nimet Apel