Her alev zamanla külleniyor,
Her fırtına diniyor.
Her rüya, söken şafak ile bitiyor,
Gün geliyor yalnızlık dahi insandan sıkılıp gidiyor.
Bıçaktan yaralayıcı sözler unutulup,
Hiç tanınmayan eller,
Kurtarıcı olarak tutuluyor.
Sicim gibi yağan yağmurlar bile şiddetini yitiriyor,
Öldürmeyen her yara, bir şekilde iyileşiyor...

Ya sen sevgili;
Peki, sen neden hiç küllenmiyorsun,
Niçin kasıp kavurunca dinmiyorsun,
Kaç güneş doğdu geceme,
Kaç gece teslim oldu sabaha,
Neden bu rüyadan uyandırmıyorsun?
Ya da ben sevgili;
Neden,
Kendimden dahi sıkılan şu yalnızlığımdan,
Bir türlü kurtulamıyorum,
Yaralayıcı sözlerini unutup,
Başka bir ele tutunamıyorum,

Söyle sevgili söyle;
Madem öldürmüyorsun,
Neden güldürmüyorsun?
Nasıl bir yarasın ki,
Kabuk bağlamak bir yana,
Her gün daha çok,
Hep daha çok kanıyorsun,
Nasıl bir yarasın ki,
Bir türlü iyileşmiyorsun?

Sevimsiz Şiirler Kitabımdan...