Kocaman yorgun köpekler geçiyordu.
Sonbahar eşiği kapı önlerinden

Yılgın
Biraz dargın
Etinde kemiğe
Kemiğinde ete düş gibiydi
O dışlanmaya alışık bedenler

Vaz geçmelilerdi belki de
Anlayamadıkları yıllardan
Belki getirdikleri
Belki de götürdüklerinden

Henüz gün merhaba dememiş kendine
Oysa
İnsanlar geçiyordu
Sokakların aşina
Bir o kadar eskitilmiş
Sabah önü geçmişlerinden

Kimdi onlar
Kimindi tükettikleri vakitler
Ömür sarraflarının derdi neydi bunca acıyı devşiren

Sahipsizdi sonbahar
Sabahını eyliyordu
Tam yüreğinden vuran o manikdepresif izler

Şarkıları kim nasıl yazar sanıyordun

Ve koca bir sonbahardı
Ekseni yörüngesinden besleyen
Soğutup evreni derin düşüncelerinden
Basitliğinde Dünya’yı döndüren

Yapraklar

Kara sarı yüzleri
Solgundu güçsüz elleri

Onların derdi ne dal ne bahçe
Kederliydi yürekleri

Bir bahar bir yazdan ibaret
Ah şu kısacık
Ah ömür dediğin

Sığdıramadıkları kızıl tenli o nazlı güneşin hasretinde
Kavrulurken
Savrulmaktı belki de biricik dertleri
Aşık acıyı hep sevdi
Hepte sevecekti

El ne bilir ki

Düşman o rüzgarın hırçın kollarında
Çürüyordu hayal
Ayrışıyordu gözleri mai gökten

Ah ne kader

Bu nasıl dolu dizgin
Bu nasıl sarı bir keder

Her şeye sebep
Herkesi başlatıp bitiren

Bir tek aşktı aslında
Anlaşılmazlığın deli anlamına
Yaşamak dedirten


Saadet Yıldırım