Hüzün sardı beni yine.
Gözlerim dalıp, dalıp gidiyor, içimdeki uzaklara
Takılmışım peşine bir hayalin
İstemeden.
Gözlerim doluyor, küllediğim bu hayalin yüzünden.

Gözlerimde, geçmişim.
İçimi acıtıyor./İçimi hiç durmadan benim.
Ve!
Ağlamak geliyor, içimden.
Yeniden içimde küllediğim, bir ayrılığın anısına.

Unutmuştum oysa.
Unutmuştum, yıllar öncesindeki yaşanmış olayı
Şimdi bunu!
Nereden getirdim, aklıma.
Beni hüzünlendiren, beni her hatırladığımda ağlamaya zorlayan
İçimde yıllardır küllemeye çalıştığım şu ayrılığı.

Unutulmazmış anladım.
Anıları her ne kadar küllesek, geri de bıraksak’ da
Unutulmazmış.
İçten, içten yanar dururmuş, insanoğlunun yufka yüreğinde
Ve!
Biri, deşiverse.
Tutuşurmuş insanının içini saran ayrılık ateşi meğerse.



22 Ekim 2015-10-22
Ahmet Yüksel Şanlı er