Kusursuz yaradılmış göçmen kuşlar gibiyim ,
Rotasını bilmediğim yolların
İz bilmez yolcusu...
Gördüğü serapları
Hayra yormasını bilmeyen bir düş avcısıyım,
Her yaklaşanı av sanan
Aciz bir masal kahramanı yada !

/...Ceplerimde sözüm varsa
G/özüm çıksın Müfit !.../

.
.
.

Şiir yazmayı unuttum Müfit !
Mürekkep akmıyor artık damarlarımdan
ve kelimelerin hepsi yabancı bana...
Bir yudum su muhtaçlığı gibi bir şey bu ,
Gördüğüm serapları
Yalan sanmanın derin acısı;
Üstelik
Şairliğim kurudu
Bildiğim lûgatların çöl sıcaklığında;

/...Hafsala mı sen mi sildin Müfit ?.../

.
.
.


İmlası bozuk Bir yanlızlık bu !
büyük harflerle veda ediyor her giden,
ve sen
her gidenin ardından
küçük harflerle yas tutuyorsun hâlâ !
ne VEDA’yı büyütüyor lugat
ne de acısını azaltıyor küçük harflerle yazmak;
Yolun sonu
bir tutam pamuk
ve dokuz tahta altı illaki
dedim ya ;
İmlası bozuk
ve küçük harfli bir veda benimki
hoşçakal Müfit ;
yokluğumda unutma şairliğini...



ikibinonki’nin ağustos’u
istanbul....