benden ne kadar uzaktasın bilmiyorum
ama yüreğimi dağıttığın kadar siyahsın artık
seni iyi hatırlamak isterdim
ellerin ellerime değdiği gibi
gözlerindeki o masumluğu gördüğüm gibi
ne zaman senden uzaklaşmak istesem
sen hep rüyalarıma geliyordun
kendini hatırlatıyordun bana
sen gittiğini sanıyordun benden
ben kilometrelerce uzaktan sana koşuyordum
o kadar uzaktın ki
ben koştukça yoruluyordum, düşüyordum
tekrar tekrar ayağa kalkıp sana koşuyordum
ve sen yoktun, ben yine sana koşuyordum

biliyorum sen gitmiştin
ama ben yine gitmemişsin gibi seviyordum seni
hiç yaşamadığımız hatıralarımız vardı
beyaz bir kağıda çizerek karalıyordum üstünü
yüreğim kanıyordu o zamanlar
sen kanayan yüreğime defalarca hançer saplıyordun
tek kurşunluk bir canım vardı oysa
sen acı çektire çektire öldürüyordun beni
ve sen yoktun, ben yine sana koşuyordum

sen bende bir parçaydın aslında,
tırnağımın altındaki etim gibi
sen tırnağımla etimi ayırıyordun,
ben tırnağımı etime sarıyordum.
öyle acımasız bir sevdaydın aslında
ve sen defalarca sonsuzluğa uğurluyordun bizi
ben yüreğime senin adını yazıyordum

sen her karanlık gecenin sonunda kayboluyordun
ben yine seni arıyordum, çıkmaz tüm sokaklarda
yürüyordum, koşuyordum, ağlıyordum
göğsüme düşen bir göz yaşıma tutuluyordum
her tutunduğun göz yaşımda sana dokunuyordum
ve sen yoktun, ben yine sana koşuyordum

ibrahim dalkılıç
19/10/2015
03:05 izmir