Kelimelerin anlatamadığı
bir öyküydü hayatı
taşıyamadı
kahır dolu bir ömrün ağırlığını
okyanuslar taşıyan yufka yüreği
onca metaneti
çözemedi kördüğüm olmuş yükünü
yetmedi karanlığı yırtmağa ak şafaklar için
acılarla törpülenmişti iradenin direnci
köprüler atılmıştı yolun öbür ucuna
kimseyle vedalaşmadan girdi
gerçek sılasına yol alan yolculuğa
kadere razı olmuşlar gibi.

İlkyazdı
kelebeklerin uçuşlarına karıştı ruhu
özgür hayata kavuşmuşlar gibi.

Zamansız mı desem bu yolculuk
henüz tomurcuğa durmuş sabiler kime emanet
güvendiği bahçıvan kim
cevaplanmamış nice soru varken
neydi telaşı sanki
zifaf odasına koşanlar gibi.

Kurulmuş bir tahtta dört omuz üstünde
ne yaman yolculuktu
yurdunu yitirmiş sultanlar gibi.

Çocukları yetim şimdi
kış tüneyecek iliklerine
tütmeyen bir ocak başında
tiril tiril üşüyecekler ömürlerince
dillerde kalacak özlemleri çiçeklerin
göz bebeklerinde gizlenir hüzün
onlar,
Allah’a emanet artık
mahzun dualar gibi.

Elbette zaman ilaç gibidir
zamanla gülse de yüzleri
bir şeyler akacak hep yüreklerine
bütün yetim çocuklar gibi.


Mehmet Sait Uluçay