Islığının gittiği yere

Bulutun tenine aşk’ı nakışlarken ressamın eli
gölge verir gün pembesi dokunuşlarla
fırçadan istemsiz hüzün damlar
kaplar gök kubbeyi

ve şairin kaleminde y a l n ı zl ı k m e l o d i s i
yükselirken göğe komşunun Gramofon’unda
bir başka zamanın yürekte yer etmiş başka bir tınısıyla
yürek parelenir harelenir gözler
ılımış sitemli bir yaş damlar gözlerimden

sen seversin onu
o sever bir başkasını halleri
sabahı bekler gönül tekkesinde bir mümin
şafak atacak başlayacaktı yeni bir gün

sen beklersin onu
o bekler bir başkasını
çöker diz üstü yeminler eder
af diler

habercisi kuşlar mı
ne söyler bu çığlık çığlığa uçuş
kurtuluş gitmede mi gelmede mi
bu doğuş bu bu serpiliş bu soluş
bu ölüm

ve hiç ummadığın anda badem ağacına konan
haberci kuş
bir aşkın bitimi mi bir aşkın hikayesinin
başlangıcı mı
altın simle gergefe işlenen nakış
aşk’ın çeyizi ki beklerse sararırmış sandıkta

yoksa elveda demenin umutsuzluğu mudur
baş kaldırısı i s y a n ı m ı
kibarcası mı

çepeçevre hüzün sarar dört bir yanınızı
gözünü kırpmadan sen bakarken yola
karargah kurduğun odanda bir sedirde
o gider bir başkasına

artık göğsündeki etten kandan mütevellit
sıcak bir yürek değil
su verilmiş çelikten bir zırhtır
bu kez söz gümüş sükut altın
söz zehir

elinde kalan son şeyse
incinen gururun onurun
mücadelesidir

şimdi ne kağıt vardır ne kalem ne şiir ne bir lir
ne naif bir söylem
bir müşterek şarkı ki anılarının
en hüzünlü yerinde ağlamaklı

geriye ıslıkla kuşlarla haber göndermektir sema’ya
ya da adını yazarsın soğuktan üşümüş gül yaprağına
gözünden akan bir damla yaşla ki
o gül severdi
gül getirirdi buket buket her gelişinde

sen seversin onu
o sever bir başkasını halleri

Yüksel Nimet Apel

16/Şubat/2014/Pazar/Bodrum