ben sana kalıcı yaralarımdan bahsettikçe
sen beni hep gitmekle tehdit ettin
bildiğim dilin anlamak istemediğim lisânıydı bu
meteliksiz cebe deliksiz uyku gibi





şimdi perdeleri yalnızlığa açılan gökyüzü karanlığı içim
ürkek dişil ne varsa sancı tam şuramda
saçları dağınık bir çocuğu okşar gibi ellerim
iddeti ödenmemiş bir sekte sol göğsümdeki muhasara
patlamış mısır taneleri gibi vuruyor yalnızlık duvarlara
leb- i derya
leb- i derya!..





bilirim tasarrufu yoktur
bilirim ardına bakmadan yürür inadın
farkındayım bu doz çok fazla geldi
bu kez çok kırdım seni
bu kez ne kadar dil döksem
ne söylesem park etmez hatırına

bilirim

bir lâle bir kez boyun bükerse bir saksıya
artık gerdan kırmaz hiçbir şarkıya!


ne olur içinden sev beni
ne olur affet Lauperdia!









ToprağınSesi







( Ahmet Ormancı’ya sonsuz teşekkürlerimle...)







.