Bulvarda yavaş yavaş yürüyordu,
Bakışları donuktu kadının,
yüzü soluktu,
yaşı ya 35 ya 40 ’tı
Issız koylar kadar
yalnız hissediyordu kendini belliydi,
yoldan geçen sevgililere ,
imrenerek bakıyordu.
Gözlerinin akı kızarıktı,
Belli ki çok ağlamıştı.
Biri bir dokunsa,
bir sorsa derdini,
hazırdı hemen ağlayacaktı.

Elinde çiçeklerle,
bir kadın ile bir adam yaklaştı yanına,
Fark etmişlerdi kendilerine imrenerek bakan bu kadını.
Üzüntü ile yaklaştılar genç sevgililer kadına,
Merhaba dedi genç kadın,
kabul ederseniz bu çiçekler sizin,
kadının gözlerinin içi gülüyordu,
sevinç gözyaşları döküyordu.
Hıçkırıklar yankılanıyor du Atatürk Bulvarında,
kabul etmek istemedi çiçekleri önce,
hanım efendi bu sizin kısmetiniz diye.
Israrlar üzerine peki dedi,
hatırınız için içinden sadece şu kırmızı gülü alacağım,
Benim bir kocam vardı güzelim,
onu kaybetmiştim geçen sene bugün.
Sevgililere o yüzden imrenerek bakarım.
Çiçeği aldı eline kokladı, kokladı.
Biraz sevinç, biraz hüzünle
ıslak gözlerle,
metro istasyonuna doğru yol aldı,
Gözden kayboldu
kayboldu yalnız kadın.

KAZIM DOĞAN