Daha bayram değil Mira
Uzun bir sabahı var gecenin
Babası dönmeyen cesur çocuklar
Ağlamıyor artık yırtık ayakkabısına
Yorgun umutlar kırdı kanatlarımı
Biliyorum senin de geleceğini çaldılar
O derin mevzudaki adamlar

Dudaklarım diş izi
Kemiğime etim dar
Başımı vurduğum soğuk duvar
O duvarda binlerce kafa izi var
Gözlerimdeki belirsizlik acıdan değil
Kaderin sessizliğindeki sırdan
Şimdi hangi acının önünde geçsem
Siması sana benziyor Mira

Manası çalınmış cümlelerden
Medet bekliyor kelimeler
İçini dökecek yere küstü dil dudak
Fikri değiştirilmiş aslından uzak nesiler gibi
Dibe vuracak insan/mı/y/dı/k
Bu acı hangi göz pınarına sığar
Öyle susma Mira söyle ki
Yüreğinin hücreleri titretsin arşın ayetlerini

Ürkek arayışlar uçuşur yamaçlarımda
Titrerim başımdan topuklarıma kadar
Güvercinler teğet geçer kuyuda Yusuf’u
Bağlanır gözleri kervanların
Kopar içimde kıyamet gibi isyan
Ne çok kansever kansız var damarlarında
Coğrafyandaki çıkarlar Uğruna
Ölmeden ölüme sürülüyorsun Mira
Sana değil bu sarsıcı efkar
Sendeki kanayan bana