Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Geldi iç kıyılarıma,
Tam sızılarımın arttığı anda,
Tuttu elimden sevgili,
Maziyi dolaştırdı yeniden...
Baktık geçenlere,
Geçmeyenlere de...
Dizdik kazandıklarımızı ardı ardına,
Kaybettiklerimizi de peşisıra...
Ne kaybedilmiş zayi dedi
Ne de kazanılmış ödül
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Geldi yâr yine bir gece ansızın,
İçimde dağılan incileri bir bir topladı,
Onardı umutları,
Boyadı sevgiyle içimde solan çiçekleri,
Böyle iyi dedi...
Dök içini akıt zehrini...
Kalmasın sende zerreden kül
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Hadi dokun bana...
Ben güneş sen yağmurumda ıslan
Uzan şöyle kalbine
Çıktığın gibi o terli yokuşlardan.
Uçmadın mı kuşlarla
Dokunmadın mı bulutlara,
Açmadı mı içinde her mevsim baharlar?
Kış akşamında doğmadımı güneşler
Bitimli dünyada aldanma,
Sonsuzu unutma!
Bütün şafaklar orada.
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Zehra Asuman