yazın son iki sorusunu sorduk
bir adım daha gidemeyeceğiz değil mi
hayır yoksunuz yalnızca size
yeni kalpler durağında aşık olmanın
ne demek olduğunu göstermek istiyoruz
kafanız karışık
kendinizi kaldırımlara yaslayıp bekleye bilir misiniz biraz

karıncalar gecenin bu saatinde
bir de karşıda su yalayıp duran fiskiyelerin
insancıl tiyatrolarını bahçeye getirmişler
ne fark eder bütün saçmalıklar bir birine yakın
ölmek için ağzımızın kenarında bekliyor

haberim var
yolun sonu yolun sonu
kulaklarımı kısıp bekliyorum yolun sonunu
çiçeklerle donanıyor başı ağaçların
her bir yanımız sevgilerle dolu
sarılıp örtüyor üstümüzü sarmaşıklar

unutulup gelsem de mi ağlasam
parmakları sırtımda filizlenen anlam bu
beni karşı kıyıya götürüp getiren
çabuk geçen yalan bu

velhasıl çok olduk belki
bir başımıza karartıları ile yüzleştik dünyanın
söylenenlerin kuyularla bir ilgisi yok
kucağında çocuk avutan sevginin dudakları dağ olmalı
öpülüp durmalı ölene dek.