Şiir yazıyorum
Yazıp satıyorum.
Yitirilmiş dostluklar, duygular adına.
“Şiirci geldi, yok mu alan?”
Gezdiğim sokaklarda çıt yok.
Belli ki her evde var
Benim sattıklarımdan.
Şiirler satıyorum,
Yitirilmiş dostluklar, duygular adına.
Yok mu alan?
İndirim ya da...
Gerekirse taksitte yapabilirim.
Akşama doğru sesim kısılmış,
Bacaklarım yürümekten yorgun,
Bense hala umutlu,
Evin yolunu tutuyorum.
“Elbet bir gün” diyorum,
Elbet bir gün,
Biri çıkıp alacak şiirlerimden.
Birileri vardır elbet
Benim gibi düşünen.
Yeni şiirler yazıyorum her hafta,
Yazıyorum sayfalarca.
Pazar günlerini iple çekiyorum,
Her ne kadar alan olmasa da.
Yine bir Pazar günü,
Güneş gösteriyor, gülen yüzünü.
Selam verip güne,
Başlıyorum bağırmaya.
Şiir yazıyorum,
Yazıp, satıyorum.
Yitirilmiş dostluklar, duygular adına.
Birinin bana seslendiğini duyuyorum.
Başımı çevirip,
Sesin geldiği yöne bakıyorum.
Adeta koşar adımlarla ilerliyorum.
“Söyle bakalım ne satıyorsun?”
Diyor adam.
Şiir yazıyorum.
Yazıp, satıyorum.
Şiirlerimde yitirilmiş dostlukları,
Duyguları anlatıyorum.
Adam gülümsüyor bıyık altından.
“Satılır mı sanıyorsun bunlardan?
Yitirilenlerin peşinde değil,
Kazanma hırsıyla yanıyor insan.
Sen hangi zamanda yaşıyorsun be adam?”
Umutlarım sanki tükendi o an.
Gözlerim adeta parçalı bulutlu,
Düştü, düşecek yağmur taneleri.
Konuşmak istiyorum,
Boğazımda kör düğüm.
Burada durmayıp, hemen gitmeliyim
Sımsıkı kucaklıyorum defterimi,
Sanki biri kapıp gidecek gibi.
Bütün yazdıklarım, benimle kalacak belli.
Varsın olsun,
Hatırlarım okudukça yitirilmişlikleri.
Ama; hala kafamda var soru işareti.
Çıkar mı acaba bir gün,
Benim gibi düşünen birileri.
Fark edecekler elbet,
Ne kadar büyük, değerleri yitirdiklerini.
E. YAVUZ