Tekrarı yoktu hiçbir cümlenin
Lakin
Devinirken âdemoğlu
Elinde olmadan
Müdahil olduğu her bir tahakkümü idi
Rütbesi kıldığı.
İzafi olsa da görüntü
Salkım saçaktı ruh dediği
Kemale ermişçesine
Sonradan görme bir kavimin
Yüzü suyu hürmetine
Devirdiği ne çok çam
Altında bıraktığı onca itham.

Gürültü idi yüreğin git dediği
Hüzündü kimine göre
En sefil duygu
Namzetti ne de olsa
İnsan kalabilmenin tek delili
Saklamaya ne gerek var
Döktüğün gözyaşını
Külfetti ve hacimsiz bir ruh
Kimine göre
Derbeder bir gönlü yeğlemekti oysa
Yerli yersiz vurmaktansa mazlumu
Yerden yere.

Günün, sözün özü
Sevmek çok zordu
Durduk yere.
Görmediğimi sandığın
O rüya idi aslında
Cennete açılan pencere:
Aşkın yüzü suyu hürmetine
En asil duygu nezdinde ve
Eşlik eden şu fani bedene.

Hiçbir hecenin tasviri yoktu
Şu koyultulmuş kalabalıkta.
İzafi ne çok söylence
Hele ki bir bardak suda kopan o fırtına.
Yersizdi nasıl da yolsuz
Hepsi asılsız
Sondan başa sayarken hece hece
Demli idi pek çok gölge.

Kırık sözlerin kırık coğrafyaların
Beyaz yüzlü insanları,
Kol kanat germiş iken
Dostluğun saf yankısı
Muzdaripti gölgeler bile
Suskundu evren
Homurdansa da kendi dilinde.
Muzaffer bir eda kara gözlerinde
Sefil bir yadsımazlıkla
Kötülük saf durdu baştan sona.
Sol bastı piyanonun tuşu
Sonunda haykırdı çığlık çığlığa
İnsanlık;
Sona ramak kalmış ne çok şarkı
Hep ama hep kulağımda aynı tını.