Bu aralar hissediyorum...
Pek özlemiyorsun beni...
Ve olabildiğine siyah, intihar düşleri serpiştiriyor içime, göz bebeklerinin benden bahsetmeyişi...
Bakışlarında beni görmeyenlerin sayısı çoğalmış...
Aklına gelmediğim saatlerin hacmi artmaya başlamış...
Unutulma İhtimallerinin kıskacına sıkışıp kalan umutlarıma laf anlatamıyorum...
Gitmek isteyenler oluyor, geleceğin günün şafağına zincirliyorum onları...
Geç kalıp ta ölümlerine sebep olmayasın...
Ama korkum o ki, ölümün sırnaştığı o gidiş vaktinde, göreceğim son suret olamayacaksın...
Benim cehennemim de bu korku olsa gerek...
Senin anlayacağın sevgilim, durum bir hayli vahim...


Artık sıkıldım, çok fazla...
Sanırım adi bir kimsesizliğe ihtiyacım var...
Yanım yörem renksiz olsun istiyorum...
Siyaha bile kırgınlık taslayıp, yalnızlığımın tadına varmak istiyorum...
Bu kalabalıklarda yalnızlığın ne tadı var ne de adı...
Hem yalnızsın hem de kalabalık...
Düşünsene, ne saçma bir eziyet çekiyorum...
Bir nefes ötedeki ölüm ne kadar da gelmedi buraya...
Bu nasıl yürek bulandıran bir haldir..?
İçimin bile içi dışına çıktı...
Anlamıyorum...
Zaten anlamak, çam ağacından papatya toplamaya benziyor...
Ne çok seversin sen papatyaları...
Ama ne mümkün...
Sen anlıyorsan bana da anlat sevgilim...
Düşlerim delirdi benim...
Dedim ya sana; Durum bir hayli vahim...


Gecelerim, bir tımarhanenin arka bahçesi olmuş...
Akıl hastası cümlelerim, adından başkasına hitabsız...
Bakma sen geleceğe dair planlarıma...
Bu ayyaş şair bozuntusu, fazlaca dün’lü ve bir o kadar yarınsız...