Günlerden altı mayıs sabahıydı..
Asi rüzgarlar esiyordu,suskunluk çökmüştü,
Ankara’ya,
Gözler görmüyordu,kulaklar işitmiyordu,
Titriyordu yüreklerin sol yanı..
Dışarıda çıkma yasağı,
ÜÇ can üç fidan üç yürek gidiyordu darağacına,
Boyunlarında yaftaları, yağlı urganları,
Ölümün soğukluğuna inat, gülerek varlığımız,
Türk halkına armağandır diyerek,
Devrimin şehitleriydi onlar..
Yüzlerce ezilen halkların umutlarıydı,
Çocukların eşit gelecekleriydi,
Demokrasinin, gerçek yüzleriydi onlar..
Onlar devrimin şehitleriydi, yüreklerimizi yakan,
Onlar bir umuttu, yarınlarımıza geleceğimize,
Gözü yaşlı analarımıza..
Sokaklarda yaşayan çocuklarımıza,
Dersim dağlarımıza, hırçın fıratımıza,
Umut verenlerdi,
Onlar ankara’da üç fidandı ,
Onlar yüreklerimizin sol yanında ölmeyen,
Her gün yeniden hayat bulan,
Güneş gibi içimize doğan,
Devrim şehitleriydi onlar,Unutulmayan,
Unutulmayacak gerçeklerdi,
Yüreklerde hep yaşayacak ve yaşatılacak..

Hakan Ezel Bayram