Kendimi dinliyorum.
Dilsiz çığlıkların seherin de ve yanlızlığın gölgesinde öylece can diyorum.
Sonrasında hüzün bulutlarının sırtına yüklediğim duygularım ile viran olmuş yedi tepeli şehrin sokaklarında asi yanımla...
Dişlerimin arasına sıkıştırdığım yağmalanmış yüreğimle nefes alıyorum işte..
kendi kendime nedense buradayım diyorum.
Oysa bu şehirde her kes sağır.
Yada benim sesimi duymuyor sen gibi.
Sonrasında nefes aldıkça içimdeki ateşin harlandığını hissediyorum.
Ve yaralarım kanıyor.
Içten içe bugünde ölmedim..
sahi niye?
Bu sabah, bu sabah yine ölmemişim sanırım.
ve yine kör vicdanın demiyorum, talan edilmiş duyguların yalnızlık durağında öylesine sen doluyum...
ve toprak titrer, gök ağlar, güneş mahsum, ay ışığı sürgun ken sarar beni sensizlik.
dedimya yükselir dilsiz çığlıklar yüreğimde..

şiir Kamil üci