kör ol gözlerim uğradığın hezimeti mil çekerek kendine.



susan bülbülden sana ne
neyin hesabını soruyorsun
gül olmadın ki onun gözünde
uzanan elleri habersizce yakan
yalnızlıklar bahçesinde ısırgan otuydun sadece
sesine vurgundun en çok bülbülün
boynunu bükerek bir köşede
üvey evlat gibi çökmüştün ocağının kenarına
ellerin barut karası
daha önce de vurmuştun sahipsiz sevdaları
meşru müdafaydı hapis yemedin
ama vicdanın hep topal kaldı.




aslında duymazdı seni
öyle sessiz adımların vardı ki karınca misali
ezildin ayaklar altında
gıkı bile çıkmadı son nefesini üflerken yüzüne
hafif bir meltem sandı
eliyle saçını düzeltirken
tuhaf bir tebessüm dudağında
göç etmeye geç kalmış bir kırlangıca el ettin
o bile dönüp bakmıştı sararan suratına.


feryat figan dağların sisli yanları
çiçek açmış yanlarından soğudum
ellerim üşürken sen görmedin ne de olsa
bir guguk kuşunun histerik ağlamalarıyım duvarında
zaman çaldıkça seni benden titriyorum.




gece yıldızlı libasını soyunuyor
çırılçıplak güne hazır
ben sensizliğe hala hazır değilim
ölümün kahverengi toprak kokusu burnumda
ısırgan otu olmak seçimim değildi
işe yaramaz diye
yakıyor diye
vuracaklar boynumu..




Ayvazım DENİZ