Şair yağmurlar giyinmişti yine
Saklamıştı acılarını gözbebeklerine
Yorgundu kırgındı yüreği
Kimseyle konuşamadığı biriktirdiği özlemleri
Tümüyle yazamadığıydı yaşadığı



Her gün yeniden sarsıyor yüreğini
Hayata ulaşması o kadar zor bir dilekti
Onca silinmiş yılı koyup da bohçasına
Gözlerinde inadına yakamozlar
Uzun soluklu olurdu mücadele bilirdi



Dişiyle tırnağıyla kazanmak istiyordu
Yıkacaktı mutlaka zulmün kalesini
Şair hiç kolayına yaşamadı ki hayatını
Mayınsız olmadı yolları kabustu uykuları
Delik deşikti bütün hatıraları kimsesiz bir ülke gibiydi



Dönmeyecekti o limana artık kararlıydı
Hayata dolandı kaldı tüm çıkışlarını kendi kapattı
Elimde avucumda ne varsa inançtan yana hepsini harcadı
Güven neydi bilmiyordu çünkü önce kendini aldatmıştı
Yalancı sözleri gözüne perde yaptı bakamadı



İyi niyet gözyaşını ardına sakladı akarken gözünden
Sevdiğini sandığı her şeyi ardına alırken anladı
Yüzleşmekti belki her seferinde korkarak kaçtığı
Silkelese bedenini son kez ha bi cesaret
Farkında olduklarını yanına alsa



Gündüzü yorgun bir gece gibi
Yorgun gecelerde titreyen kandiller gibi titriyor şuan yüreği
Karanlık perdelerin örttüğü gecelerde
Mum gibi kendi içine doğru eriyeceği
Hüzün ile sevincin gözyaşı ile tebessümü



Birbirine tutunduğu satırlar olsun
Bu vedasız mektup.


ŞimalGüney!! ( HA )