Biri var, öylece dururdu kıymetligimde
Dokunurdum bâzen, ara ara Gözlerinin hisliğine
Hissederdim en derinden
Kurban oldugum;
O bunu gizliden gizliye ederdi, bilirdi ama bildiğini gizlerdi
Onun, bunu gizlediğini bildiğimi bilmiyor
Bilmediğini bildiğimi bilmezlikten geliyordum
O sanki, bunu anlar gibi oluyordu
Sonra bi ümitsizlik, umutsuzluk vuruyordu
İnanmak ya da hayâline kavuşmak zor ve korkutuyor gibi
Soramıyordu, söyleyemiyordu içinde dolup taşanları
Bir yanı; içindekileri o kadar çok haykırmak istiyordu
Diğer yanı, hep bir tedirginlik hâli, susmaya esir ediyordu yüregini...
Aklı, yüreği hep ikilemde...
Bazen öyle güçlü ve dirâyetliydi ki;
Bir kendi derdi eksikti, herkezinkilerini omuzlamışken, sırtında
Bir kendini unutmuştu, herkezi düşünmekten vazgeçemezken
Bazen de öyle zayıf, nârin ve hassastı ki;
Kırılsa yüreği, suskunluğa bogulurdu çığlığı, feryâdı...
Bazen dünyaları karşısına alacak kadar
Bazen dağları dize getirecek kadar inadı vardı
Aklına koyduğunu yapmaktan geri durmazdı...
Duyguları bazen öyle karmakarışık olurdu ki
Düşünceler sarınca yüregini, sessizliğe gömülürdü...

H i s s e d i y o r d u m
Dokunuyordum şimdi yine
Gizli gizli baktıgı o kıymetli gözlerinin en derinine...
Hissettikçe onu, kendimi öyle satırlara vuruyordum
Varlığını hatırlatan şu satırlardan hiç ayrılmak istemiyordum
Gözlerinden yüreğine gizli gizli dokundugum satırlardan
Kendimi bir an bile alamıyordum
Ona en yakın olmaktan, vazgeçemiyordum
Gülüşünün güzelliğine değinmekten
Gözlerine öyle düşüp kalmaktan
Onu hissetmekten mahrum olamıyordum
Olmuyordu işte, vazgeçemiyordum
Yüreğime söz geçiremiyordum...
Çünkü;
Yüreğim onu öyle kıymetli anlıyordu...
Yüreğim onu öyle güzel hissediyordu...