Uyandığımda ne tacım ne de tahtım vardı
Ben bir hayalin hacmiyle hükümran olmuş
Kelimeler sürüsüne çobanlık etmiştim
Astığım astığım yerde kestiğim kestiğim yerde
Değildi baktığım herşey boşaltılmış göktü
Yahut
Uyandığımda herbirşeyin fakirliği de dinmişti
Acıkmışlığın ağlayan gözleri kurumuş
Susamışlığın sahraları ormanlaşmıştı
Ayyuka çıkardığım yalnızlığım kocaman bir dünya olmuş
Ben parmakların gösterdiği kanıt sayılmıştım
Ne fark ettiyse etti uyanmışlığım hiç bitmedi
Hep bir uçurum oldum varlıkla yokluk arası
Muhtaçlığı dinmeyen bu ömre koşuldum
Ve sırtımda kendimdir diye bir dünya taşıdım

Şimdi binbir çiçeğin görkemli güzelliğiyle
Etrafa rayihalar saldığı bir bahçe tahayyül edin
Her renginin üzerine sevdanızın bir halini kertin
Ayrı ayrı fısıldasın gönlünüze göğünü
Bu bahçeden avuç avuç için mutluluğu
Arınız peteklere bal toplasın sizin için
Yağmur olup öpecek gibi olun
O denli sevin ki sevmek hakkını bulsun
Bir fırsat verin aşka hayal gerçek olsun
Ama şunuda bilin her güzelliğin içinde
Başka gerçeklerin kavgası da vardır
Misal bu bahçenin bağrında bir karınca
Yuvasına bilmem ne taşıyordur
Yahut bir peygamber devesi hangi örğmceğin
Ağına düşmüşse ağlıyordur
Bir solucan toprağı rahatlatmak için
Tutmuş nefesini kıvranıyordur
Demem o ki hayat hatırlı bir zahmettir
Bir yerde bir güzellik varsa bir de bilinmeyi
Bekleyen hiçretler hacetler hazlar vardır.

Kaç susma payı bırakayım bilemedim
Yalnızlık hangi yalnızlıkla hemfikirse
Ve ayrılık kendi mucidine her ne demişse
Biliyorum hiçbir ihanetin aklı makul değil
Ama soruyorum işte kaç elif miktarı sussam
Ölmüşlüğümü kabullenir hayatta olduğuna dair
Canlı bir kanıtı olan
Yok işte düş görmekle gerçeği eşelemenin farkı
Varsa insan hangi tarafında olduğunu
Bilecek kadar susamıyor bir türlü
Sussa sağında solunu solunda içini görecek
Ve muradım dediği hayalgerçeğini
Kırmadan dökmeden bilebilecek

Yine çarkına dolandı vakit
Suçüstü bir muhabbeti yakaladı
Dilinin dostu bir muhayyileyi
Azlığı tatmadan konuştu
İki şey sonsuzdu hayatta
İlki Allaha olan inanç
Diğeri dilin muhayyilesiyle söylenen aşk
İlki diriltir aklın ahkamını
Ve kalbin hısımlarını
İkincisi efelendirir
Her nefesin nufusunu
İşte bu ikisiyle kaim olanın
Acısı da bitmez sancısıda
Öldüm dediğin yerden dirilir
Oldum dediğin an yeniden başlarsın
Ah İnanmak katılığı kalemin kalıbıdır
Sevmekse o kalemin naif boyası
Zorluğun kolaylıkla sınanması
Kolayın zoru yenmesi böyledir
Kolayı zor eyleyip inleyenin
Her meşakkati ibadettir bu yüzden
Ve zorun zahmını kolaylıyanın
Varıp hep yürüdüğü yerdir inanç
Bağışlanmak ve bağışlamaksa
Her yerde pür şiirdir