uyandığında rüyadan,
üstünde beyaz yorgan,
şöyle bir gerindi her uykudan uyanan gibi.

güneşti ilk ona merhaba diyen,
nasıl sevindi nasıl sevindi.
açıldıkça üstündeki kar yorgan,
başını güneşe çevirdi..
ısınmıştı bedeni,
tomurcuktu o an açmak istedi.
Allahım bu neydi,
yüreğine anlam veremedi.

ısınan yüreği güneşi çok sevdi,
açmalıydı, güneş onu görmeliydi..
acayip bir duygu seliydi,
bir fırtınaydı belki,
hissettiği.
daha önce yaşamadığı bir şeydi,
açtıkça daha çok açmak istedi.
güneş yakıyordu yüreğini,
susamıştı özlemek gibi.

annesi ona demişti,
kar altına saklanmazsa ölebilirdi.
sevmişti güneşi
giderse onu görmezse yine ölebilirdi.
düşündü karar verdi,
onsuz ölmektense,
güneşine aşkla bakarak,
içinde ona olan aşkla yanarak ölmek istedi.
güneşe aşkından nice kardelenler öldü,
oda duymuştu hikayelerini..
biliyordu;
güneşe aşkkından ölümü göze alan, tek kendisi değildi...
ONU SEVERKEN ÖLMEK, HERŞEYE DEĞER DİYEREK CAN VERDİ!
BİR KARDELEN MASALI DAHA BİLİNDİK BİR ŞEKİLDE SONA ERDİ!