BENİ SEN ANLARSIN ANNE

Beni bir tek sen anlarsın Anne.
Düşsem, düşlerimi kaybetsem sen ağlarsın.
Çocukken oynadıgım oyunlara benzemiyor hayat.
Hiç benzemiyor Anne.

Bazen diyorum ki büyümek bana göre degilmiş.
Hep oyunlara geliyorum, hepte yeniliyorum Anne.
Kimseye de güvenemiyorum derdimi açamıyorum.
Agladıgımda acım da dinmiyor Anne.
Saçlarımı okşayıp,
Sus artık, sus ağlama diyen çıkmıyor...

Büyüdükçe güçsüzleşiyorum.
Her kavgada yenik düşüyorum Anne.
İnsanlara bakınıyorum, sonra hayata.
Bazen kafam esiyor atıyorum kendimi sokaklara.
Güneşe uzanmaya çalışıyorum, akşam kızıllıgına batıyorum.
Çok uzaklarda nokta nokta ışıkları seyrediyorum.
Gözlerim Dalıp gidiyor derin boşluklara..
İçimi çekiyorum, içime acıyı çekiyorum.
Sonra Boynu bükük ulu orta orada ölüyorum.

Beni sen anlarsın Anne.
Düşsem, düşlerimi kaybetsem sen ağlarsın.
Yüreğim kanıyor,
İsyanım artıyor.
Ceplerimde bir sürü keşkelerim var Anne.
Aşk desen onu hiç çözemiyorum.
Sevgi desen zaten bulamıyorum.
Sen gibi karşılıksız, çıkarsız Seven olmuyor Anne.
Olmuyor ki Anne..

Öyle çok sustuklarım var ki Anne.
Nedir sendeki bu yorgunluk anlat desen.
Volkan olur patlarım.
Dokunsan kabuk baglamış yaralarıma,
Acı olur tekrar kanarım.
Otursam dizlerinin dibinde, Sarsan kollarına
Ağlarım anne kaderime ağlarım.
Yaşadıklarıma, haksızlıklara, çaresizliğime ağlarım...

Beni sen anlarsın Anne.
Diri diri topraga gömdüm hayallerimi.
Kayıp şehirlerde kaybettim gelecegimi.
Gördügüm her durakta belki diye umut bekledim.
Almadılar Anne, kalabalıktılar almadılar.
Sürüne sürüne geldim.
Ezile ezile geçtim.
Ne çok ben kaybettim, kendimi bulmak adına.
Ne çok aşktan vazgeçtim, kendimi kaybetmemek adına.

Öyle çok yoruldum ki Anne.
Çocuklugumda koşarken nefes nefese kaldıgım gibi degil.
Çocuklugumda ki yorgunluga benzemiyor hayat.
Benzemiyor ki Anne.
Kendime kendi yaşadıklarımı anlatınca.
Benim kanım donuyor Anne.
Şimdi sana yazıyorum, evvela Anneciğim diye başlıyorum..
BENİ EN İYİ SEN ANLARSIN ANNE.
SENİ KİMSELERDE BULAMIYORUM.
BULAMIYORUM ANNE..

Bayar Özer