Anka kuşunun kanadında,
uçabilmek zirvelere,
umudumdu seninle...
bıraktı gitti beni gökyüzü,
bulutlarla birlikte.
seni de almak istiyor,
şimdi benden.
bari sen gitme...
ne efsunlu bakışın,
ne deniz yosunu gözlerin,
unutmak mümkün mü?
akıntıya kapılıp giderken
bir bir umutlar benden
bari sen gitme....
yüreğimde büyüyen
yüzümü nakış nakış işleyen,
kırışıklarda mührün var.
benliğimin her köşesinde,
henüz daha çözülmemiş,
ilmek ilmek sen varken,
bari sen gitme...
deniz atı gülüşü gibi masum
hilalin kıvrımı kadar keskin
sendeki yakan bakışlar....
yakamoz yosmasına
mahpus olan deniz,
tahliye gecesinde
kaptırmışken kendini
çılgınca özgürlüğün anaforuna
ne kadar direndiysede
kendini sundu gitti
mutluluğum gibi
o da denize
ve onunla gitti yarınlar
bari sen gitme...
10.07.2015erkankadıoğlu