tam giderken döndüğün oldu mu
önünde açılmış çiçekli bahçeleri bırakıp
yalnız kalacağını bile bile
sana karşı duracağının bilincinde herkesin
rüzgârın önüne katılan
bir saman çöpü


bir soru herkesin gözünde neden
neden huzurunu bırakır insan
demek ki aynı kategoride değilmiş
bazı kişilerle kavramlarımız
neden ocakta pişmiş
hazır aş bırakılır yoksa


arkana bakmadan gittiğin oldu mu
girdiğini hissederek tutsak evine
ileriye bakarak
geviş getiren bir inek gibi değil ama
yarını görerek baktığın yerde
yalnız vakur yenilmemiş


en ucuz şey belki gülümsemek
yüzüne asarak o gül resmi
bir köşede dalga geçerek kendinle
bir köşede ağlayarak
derdi yok sokağından sonra
huzur sokağında
içten içe yıkılmış
bir duvara yaslanarak
eteğinde anne diyen çocuklarla
unutmak
yalnızlığını
zor..



05. 07. 2015 / Nazik Gülünay