Camiye girerler sürü halinde,
Doğruyu söylemez dilsiz Müslüman!
Kitabı gösteriş için elinde,
Gerçeği göstermez elsiz Müslüman!

Okumaz; inandım sanır konuşur,
En basit konuda susmaz yenişir,
İmamı bulunca ona danışır,
Son yolculuğunda malsız Müslüman!

Dokununca geri çekilir safta,
Ondan dürüst yoktur ötünce lafta,
Mezara girince öğrenir gafta,
Nefsine düşkündür pilsiz Müslüman!

Hortumu çok sever şebeke kurar,
Dinini unutur çakılı durar,
Cenneti kesindir(!) kendince karar,
Yönünü bulamaz yolsuz Müslüman!

Rehberlik istesen kaçar; karışmaz,
Haksız olduğunu bilir barışmaz,
Düşmanı ruhunda bulup yarışmaz,
Baş dik yürüyemez belsiz Müslüman!

Yetmişinde hacı(!) koyar sakalı,
Kurt olmuştur artık soyar çakalı,
Son takım olacak kesik yakalı,
Dünyada, mahşerde çulsuz Müslüman!

Beş vakit namazda camiye koşar,
El açan garibe yardımda şaşar,
Herkes horlasa da Dursunî beşer,
Dalında kurumuş gülsüz Müslüman!

Dursun Yeşil –2009