İçimin âyinesi değildi gülen yüzüm
Kamufle gayesiyle tebessüme sığındım
Gidecek ne yolum var, ne de çıkacak düzüm
Olmazın eşiğine terk edilen yığındım


Önce hâl-hatır sorup gönlüme meylettiler
Sonra sitemkâr oldum ağzımı açtığımda
Üzülür gibi yapıp, yan çizip de gittiler
Bir kez daha yunuldum zamansız gelen gamda


Kim bilir kimler vardı, aklını meşgul eden
Dost kenarda durmalı, tükense de mecali
Ben kimim ki, nezdinde yer tutayım haybeden
Derken, külliyen yalan resmettim bedbaht hâli


Yörüngene mıhlanmak değilse de niyetim
Yokluğuna, bir sebep göster bana ne olur
Demir attın gönlüme, bağlandı basiretim
Bu muydu, huzuruma mâni dediğin kusur


Ne düşünürsen düşün gönlümde yerin bâki
Kolay mı, anıları öyle bir anda silmek
Unutmayı aklıma dahi getirmem, ta ki
Günün birinde hani, olmasaydı şu ölmek…..



NÜS