Benim yaşadığım yerde ölümüm adı boşluktur
Ölüm iki nefes arasında ki köprüyse
At boşluğa kendini dedim
Ama ağzımdan çıkan söze senet olamadım
Sözümü tutamadım
Laf anlatamadım deli gönlüme…

Nefes aldığım yerde sevmenin adı yürektir.
Göremedim karşımda yürekten seveni
Elimi vuramadım masalara
Sadece “bittim” diyebildim
Başımdan aşağı kor ateşleri boca ettim…

Veda edecektim hem sana hem kara sevdama
Aşığın gözü kördür görmez derler
Gözüm görmedi o an ölümden başka bir şeyi
İki kişilik bilet ayırtmıştım.
Gidecektim
Seni de yanımda götürecektim…

Gidemedim…
Aldığım biletler yeniden hayata dönüş bileti oldu
Ama sen giderken, dolu gözlerle arkandan izledim
Hasretini özlemlerin kor ateşiyle daha çok bağrıma bastım
Zaman zaman kaybetmekten korksam da seni
Yüreğim hep emindi döneceğinden…

Ben böyle değildim, böyle olmamalıydım
Boyun eğdim beni kör eden aşkına
Kabullenmeye çalıştım
Sana acıyarak sabahlara merhaba diyorum
Sol yanımı yokluyorum yoksun
Akşamları sensiz geçmiyor zaman kendime acıyorum…

Kendi ölüm fermanımı imzalamış gibiyim
Ten kokun olan yatağa çaresizce uzanmak
Sensiz uyumaya çalışmak çaresizliğim
Kavurucu sıcakta ayaz’ım oluyor
Belki rüyamda görürüm diye kapatıyorum gözlerimi
Sevinemiyorum bile
Kaybolup gidiyorum karanlığın derinliğinde…

Sol yanım boş gözlerimi açıyorum her şafakta
Geceden kalma ağrılara gebe uyanıyorum
İşte o zaman seni çok iyi anlıyorum
Anlamak işime gelmese de anlıyorum işte
O günden sonra biliyorum
Zor gecelerin sabahında benim gibi uyanıyorsun sende

Korkmuştum!
Tamam…
Bitti!
Buraya kadarmış dedim avazım çıktığınca haykırarak
Oysa nereden bilebilecektim
Kırık kanatlara sığınacağımı
Şimdi kendimi affedemiyorum
Sol yanımı ısıtıp
Sol yarımı teselli ediyorum…

Ne gidebiliyorum
Ne de kalabiliyorum
Kalsam da gözlerine bakıp konuşamıyorum
Suskunluğumun en kötü dönemindeyim
Sana Susuyorum…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
26.06.2015