… ki ben vurulup düştüğümde her kuşatmada
sarılıp ağlamayı severdim mesela










anlarsın bir gün sen de
kirpiklerimde çürüyen karanfilleri
omuzlarımdan sökülmüş apoletlerdeki acıları öptükçe




senin dudakların ruja öykünürken
dudaklarını çiğneyen bendim
penceresi sardunyalı
göğü yıldızlı mustatil odamın
kapı aralığından bakardı çocukluğum
sakıt tebessümlerde öksüzdü soluğum
‘kibritçi kız’dı payıma düşen masalın adı
ben yakılmış bir hayat türküsünün yaralarını büyüttüm içimde



nasılsa
sokaklarında çevrilirken mutsuz filimler

… gün olur bileklerinden keser bu ülke gecelerini

ve
sana selam olsun
alacakaranlıkta acıyla anlattığım umut
alnımda gül lekesi
ömrüne ömrümün hercai menekşelerini gömdüğüm
ağladığımı sanma modası geçti zaten
toz kaçtı gözlerime
zaman uzaklaşırken avuçlarımdan üşüyorum


üşüyorum sadece..















30.06.15/Antalya
Sıtkı ÖZKAYA