İnsan yürekten bir defa sever.
Bir defa güvenir,
Ve bir defa içten ağlar,
Sonra ne mi olur?
Aldığın her nefes,
Çığlık olur gökyüzündeki kuşlara.
Ve ağlamayı unutursun.
Göz pınarların kurumuştur zaten.

Sevdana gece yarısı sarılırsın,
Soğuk bir odanın içinde,
Soğuk bir yastığa düşen,
Soğuk bir göz yaşı gibi.
Ve bir bakarsın,
Karanlıkta kalmışsın.
Öyle kırılmışsındır ki;
Öyle çaresiz kalmışsındır,
Ve öyle öfke dolusundur ki;
Dişlerini sıkarak,
Geceye dem vurursundur,
Farkında olmadan ölümün.

İnsan yürekten bir defa sever.
Uzun bir aradan sonra,
Sabahlarını yitirirsin,
Şehir sana uzak,
Şehir sana tutsak,
Ve şehir sana,
Öyle yabancıdır ki;
Hiç bir çiçeğe dokunamıyorsundur,
Hiç bir çiçeği koklayamıyorsundur,
Zaten çiçekler de açmıyordur,
Bu yabancı şehir de.

Bütün umut dayanakların bitmiştir.
Çıkmaz sokaklar da kendini arıyorsundur.
Ama kendine gidecek bir adres yoktur elinde.
Ve yenilmişsindir.
Güneşe yenilmişsindir.
Haftalara,
Aylara,
Yıllara,
Ve zamana,
Ve kendine,
Yenilmişsindir.

İnsan yürekten bir defa sever.
Yıkımı bir defa yaşar.
Karanlığı,
Acıyı,
Ve özlemi,
Bir defa tadar.
Ve bilirsin ki;
Her ayrılık,
Bir defa kanatır yüreğini,
Ve bir ömür sürer acısı.
Ve sen bir ömür,
Kanayarak yaşarsın,
Yaşıyacaksan sevdayı.

İbrahim Dalkılıç
17/06/2015