şehrinin mavi göğünde,
başının tam üstünde,
uçan beyaz güvercin gibiyim,
kaldırsan elini;
avuçunun içine koyacagım,
seni sonsuz seven, yüreğimi...

bana gel dedin, geldim.
gülümsedin, güldüm.
kollarını açtın, sarıldım.
çölleşen yüregime girdin,
seninle cennet mekan oldu kalbim...


öyle bir sevdin ki beni,
çaresizligime, çarem oldun...
denizsiz yapamaz ya;
beyaz martılar denize tutkundurlar,
bende sana tutkunum...


aklımda ki tek sen,
uzaktaki, seni seven bir tek kadın ben,
seni, ömrünce beklemek’ten,
ve sevmekten, asla vazgeçmeyecek…


hayallerimizin peşinden gitmemiz gerek,
diyorum;
yorulsakda yılmadan, sonu güzel olacak;
ikimizde inanırsak...


nasip dedigimiz, hayırlı dileklerimiz var,
mavi gökyüzüne dualarla saldıgımız,
güvercinlerimizin gagalarında...

kabul olmuş aminlerimizle,
kanatlarında,
bitmeyen mavi umud,
kar beyaz nasiplerden getirecekler...

gelip konacaklar yorgun yaşlı omuzlarımıza,
birlikte yaşayacagımız tek bir an bile kalsa;
ömür hanemizde,
ahrette cenneti kazanan kul mutluluguna kavuşacagız...


geleceksen, sevdiğim çık bu gün gel,
seveceksen, şimdi vakit varken sev,
sarilacaksan, aç kollarını,
bugün varız burdayız,
yarın, olurmuyuz;
ya, nasip..
ölümlü hayat,
bilmiyoruz...



17 Haziran 2015/14:13
Gülfem