Bir selam attım sessizliğe bugün.
Her gün olduğu gibi bugün de benimleydi.
Yüreğimin için de derinlerdeki konuşan,
Hatta çığlık çığlığa bağıran sen,
Sessizlikte kayboluyordun.

Ne tuhaf her an senin varlığını hissederken,
Her günüm her saniyem seninle geçerken
Ayrılık denen kelimenin koynunda sessizlik
Alıp götürüyordu seninle yaşanmış tüm anıları.

Rüzgar bile konuşuyor dağa, taşa sesleniyordu da
Bir sen konuşmuyordun...
Aldın sesini yitip giden ömrümle birlikte giderken.
Çaresizliğin sokaklarında üşüyor ellerim.
Yüreğimin kıyılarına vuruyor sessizliğin her dem
ve... ve... seninle varoluşumun öyküsünü yazıyorum bu satırlara.


Gönül bahçemin solan güllerinin esareti altında yaşıyor,
Yaşamak için hergün bir neden buluyorsam da kendime,
Yine sensiz geçen günlerin koynunda
Koparıyorum tek tek solan gülleri...
Yılgınlığım, yorgunluğum
Sensiz geçecek bir ömrün vuslata çağrısıdır.
Belki bir gün sürgün bu yürek acılarını unutur,
Yaşanan ve yaşanmış tüm anıları yakarak,
Yok ederek döner benliğine.
Unutulanlarla birlikte sende karışırsın maziye...


Ve ben...ve ben...
yine bir selam attım,
sensizliğe, sevgisizliğe, sessizliğe bugün...


NİCE SEVEN SESSİZLİĞİ ALMIŞTIR DA KOYNUNA GÖTÜRMÜŞTÜR GİDERKEN....


Hülya Akyıldız